Abstract

Drobnoustroje wchodzące w skład płytki nazębnej są główną przyczyną zapalenia przyzębia. Poznanie ich oraz zrozumienie złożonych zależności i oddziaływań między nimi, czynnikami środowiskowymi i stanem zdrowia gospodarza pozwalają na usprawnienie diagnostyki i terapii celowanej u pacjentów chorych na zapalenie przyzębia. W tym celu coraz szerzej stosuje się techniki diagnostyki molekularnej, zarówno oparte na łańcuchowej reakcji polimerazy, jak i na analizie kwasów nukleinowych przez hybrydyzację. Na podstawie przeglądu piśmiennictwa omówiono następujące metody: łańcuchową reakcję polimerazy (PCR), łańcuchową reakcję polimerazy w czasie rzeczywistym (real-time PCR), sekwencjonowanie genu kodującego 16S rRNA, hybrydyzacje typu „checkerboard” i „reverse-capture checkerboard”, mikromacierze, elektroforezę w gradiencie czynnika denaturującego (DGGE) i w gradiencie temperatury (TGGE) oraz polimorfizm długości terminalnych fragmentów restrykcyjnych (TRFLP), a także sekwencjonowanie nowej generacji (NGS). Zwrócono uwagę na zalety i wady każdej z nich przy badaniu periopatogenów. Wymienione wyżej techniki diagnostyki molekularnej pozwalają na szybkie wykrycie nawet niewielkich ilości patogenu obecnego w materiale diagnostycznym i okazują się szczególnie użyteczne do wykrywania mikroorganizmów, których hodowla w laboratorium jest trudna lub niemożliwa.

Authors and Affiliations