Abstract

Akademik dünyada modern hikâyenin Tanzimat’la beraber Türk edebiyatına girdiği fikri genel kabullerden biridir. Ancak şimdiye kadar klâsik Türk hikâyesi modern anlatı teknikleri açısından yeterince değerlendirilmemiştir. Bunun yerine, bilim insanları kolay yolu seçerek basmakalıp ifadeleri, kendilerinden öncekiler gibi, sürekli olarak tekrarlamayı tercih etmişlerdir. Bu çalışmada, iki ayrı hikâye metni aracılığıyla klâsik Türk hikâyesi değerlendirildiğinde ortaya modern hikâyeden başka bir şeyin çıkmadığı gösterilmiştir. Bunun için örnek olarak Cinânî’nin Bedâyiü’l-âsâr’ından alınan bir mensur ve Nev’î-zâde Atâyî’nin Nefhatü’l-ezhâr mesnevisinden alınan bir manzum hikâye metni özelinde klâsik Türk hikâyesinin teknik açıdan bir değerlendirmesi yapılmıştır. Bu değerlendirmeyle, örnek hikâye metinlerinde bulunan ve modern tekniğe göre farklı olan bazı özellikleri de gösterilmiştir. Ayrıca bu farklılıkların, eserlerin yazıldıkları dönem edebî anlayışı ve geleneğinin bir gereği olarak kabul görmesi klâsik hikâyenin edebiyat tarihi içindeki yerinin kavranmasında önemli rol oynayacaktır

Authors and Affiliations