Abstract

Odpływ pęcherzowo-moczowodowy (OPM) rozpoznawany jest zwykle w wyniku postnatalnej diagnostyki wodonercza płodowego lub w następstwie diagnostyki zakażenia układu moczowego (ZUM). Jego przyczyną jest najczęściej wysokie ciśnienie śródpęcherzowe spowodowane obecnością przeszkody podpęcherzowej: anatomicznej lub czynnościowej, którą stanowić może wzmożone napięcie zwieracza lub dyskoordynacja wypieracz-zwieracz. Następstwami przeszkody podpęcherzowej są wysokie ciśnienie mikcyjne oraz niecałkowite opróżnienie pęcherza usposabiające do rozwoju ZUM. W zapobieganiu ZUM najistotniejsze znaczenie mają przeciwdziałanie zaparciom, właściwa podaż płynów i odpowiednio częste oddawanie moczu z zachowaniem właściwej pozycji, umożliwiającej relaksację przepony miedniczej. Zastosowane mogą być alfa-blokery, które rozluźniając mechanizm zwieraczowy cewki, ułatwiają opróżnianie pęcherza. Swobodna mikcja, bez generowania wysokich ciśnień, działa tonizująco na wypieracz. Efektem jest zniesienie skurczów nadreaktywnych, obniżenie ciśnienia śródpęcherzowego, a także całkowite opróżnianie pęcherza, a więc przeciwdziałanie nawrotom ZUM. Stosowanie profilaktyki antybakteryjnej nie jest konieczne. W przypadku nawracających ZUM, pomimo właściwego postępowania zachowawczego, pediatra powinien skierować dziecko do urologa dziecięcego.

Authors and Affiliations